Ostatni lot Lt. Longina Wińskiego

Około godz. 13:00, 24 maja 1946 roku, Lt. Gene Wiński odprawił Lt. Crowella i mnie odnośnie zadania, jakie miało być wykonane tego popołudnia. Miało ono w sobie zawierać elementy zwartego szyku bojowego i luźnej formacji, zakończonych lotem w kolumnie. Lt. Crowell miał lecieć na jego skrzydle na pozycji numer 2, a ja miałem lecieć na pozycji numer 3, prowadząc pozorowanego skrzydłowego. Start miał miejsce około godz. 13:25 i dołączenie wykonano w ciasnym szyku bojowym, na założonych pozycjach. Przez następne około pół godziny Lt. Wiński prowadził nas w szeregu zakrętów 90° i 180°, zarówno w szyku bojowym jak i w luźnej formacji. W tym czasie wznosiliśmy się nieustannie, aż około 14.00 osiągnęliśmy wysokość 12000 stóp [3500 m - przyp. F.G.]. Poćwiczyliśmy jeszcze trochę zakrętów, i wtedy Lt. Wiński powiadomił nas przez radio i sygnałem wzrokowym by przejść do szyku kolumny. Lt. Crowell wszedł za Lt. Wińskiego na pozycji numer 2, a ja wszedłem na pozycję numer 3. Lt. Wiński zaczął wtedy zakręt wznoszący w prawo o około 90° a następnie odszedł w dół w nurkowaniu, kontynuując skręt o dalsze 90°. Nurkując do około 10000 stóp [3000 m - przyp. F.G.] przeszedł do stromego wznoszenia. Próbowałem lecieć za nim, ale albo ciemniało albo jaśniało mi w oczach (jedno z dwóch). W każdym razie następną rzeczą, którą wiedziałem, to że byłem w dynamicznym przeciągnięciu. Odzyskując kontrolę nad samolotem, rozglądałem się wokół, szukając pozostałych dwóch członków klucza, ale nie mogłem ich zlokalizować. Latałem sam wokół przez około 5 do 10 minut zanim spostrzegłem Lt. Wińskiego i Lt. Crowella w szyku kolumny, kierujących się na północny-zachód, na zachód ode mojej pozycji. Zacząłem nurkowanie by dołączyć do formacji podczas gdy Lt. Wiński, widocznie myśląc, że jestem niezidentyfikowanym samolotem usiłującym wejść mu na ogon, zrobił zakręt w prawo, pode mnie. Czekałem, aż prawie przeszedł pode mną i zrobiłem ostry zakręt w lewo. W związku z dużą prędkością nabraną po nurkowaniu i po wykonaniu zakrętu 180° wyszedłem na pozycję lekko przed Lt. Wińskim, po prawej i nad nim. Zamknąłem przepustnicę i czekając, aż prędkość mi spadnie, Lt. Wiński zaczął zakręt w prawo znikając mi pod skrzydłem. Utrzymywałem prosty lot poziomy, czekając aż Lt. Crowell przeleci pode mną zanim zająłem moją pozycję numer 3 w formacji. Nie widziałem więcej Lt. Wińskiego, do czasu gdy Lt. Crowell poinformował mnie przez radio, że się rozbił i zobaczyłem słup dymu. Lt. Crowell podszedł do lądowania, podczas gdy krążyłem nad miejscem wypadku przez około pół godziny zanim dostałem zezwolenie na lądowanie.

Wystartowaliśmy o 13.20, Lt. Wiński, Lt. Coad i ja, dołączyliśmy i wznieśli na około 4000 stóp w ciasnym szyku. Wtedy przeszliśmy do szyku bojowego i podczas wznoszenia ćwiczyliśmy zakręty 90° i 180°. Około 14.00 osiągnęliśmy 12000 stóp [3500 m - przyp. F.G.] i Lt. Wiński przeszedł do szyku kolumny. Zanurkowaliśmy i zrobiliśmy szereg stromych świec 270° po czym zaczęliśmy serię ostrych zakrętów w nurkowaniu, ewidentnie mających nas zgubić. Wyprowadził na 4000 do 6000 stóp [1200-1800 m - przyp. F.G.] i ja, oczekując rozkazu do ponownego dołączenia, zbliżyłem się do 75 jardów. Lt. Coad, nr 3 w kluczu, przegonił mnie i obserwowałem go, gdy zobaczyłem Lt. Wińskiego przechodzącego z zakrętu w lot plecowy. Następnie jego samolot zaczął schodzić niemal pionowo w dół obracając się w jedną stroną, a potem w drugą, jakby nie chciał mu pozwolić wejść w korkociąg. Następnie zszedł z linii mojego wzroku. Ponieważ nie mogłem go śledzić podczas tego manewru, przymknąłem przepustnicę, by poczekać na niego, aż się ponownie wzniesie, w międzyczasie pochylając skrzydłami, usiłując go dostrzec. Kiedy go zobaczyłem, nurkował i widziałem, że nie da rady wyprowadzić na czas. Rozbił się pod kątem około 45 lub 50 stopni i natychmiast stanął w płomieniach. Była godzina około 14.10. Byłem zbyt daleko by powiedzieć czy był na plecach czy nie. Wtedy przełączyłem na kanał "C" i powiadomiłem wieżę kontroli lotów o wypadku. Wielokrotnie okrążyłem miejsce, a następnie wróciłem na lotnisko i wylądowałem.

Ze względu na sprzeczne zeznania (w załączeniu) nie jesteśmy w stanie określić dokładnej przyczyny katastrofy i w związku z tym wszystkich decydujących czynników.