Adam Kropiński

Adam Bolesław Kropiński urodził się 11 października 1900 r. w Przemyślu, ówcześnie w Galicji pod zaborem austriackim, potem w województwie lwowskim (obecnie - podkarpackim). Był najmłodszym dzieckiem Bolesława Włodzimierza Kropińskiego, urzędnika magistratu, i Anieli Marii z domu Bambach. Miał troje starszego, także urodzonego w Przemyślu rodzeństwa: brata Tadeusza oraz siostry Marię i Janinę.

Począwszy od roku szkolnego 1907/1908 uczęszczał do czteroklasowej męskiej Szkoły Ludowej im. św. Jana Kantego w Przemyślu. Ukończył ją w czerwcu 1911 r. - w tym samym okresie zmarł jego ojciec. W latach 1911-1918 uczęszczał do C.K. II Gimnazjum, gdzie wykładowym językiem był polski, ale Adam uczył się także niemieckiego, łaciny i greki.

Podczas nauki w tej szkole wstąpił do I Drużyny Skautowej, gdzie wkrótce doszedł do stanowiska zastępowego. Potem wstąpił do Organizacji Młodzieży Niepodległościowej "Zarzewie", która zajmowała się szkoleniem do oczekiwanej walki o niepodległość.

15 marca 1918 r. został powołany do armii austro-węgierskiej z przydziałem do 3 Pułku Artylerii Ciężkiej im. Księcia Rudolfa Kinsky'ego w Budapeszcie. Krótko potem został przydzielony do Szkoły Oficerów Rezerwy w Hajmáskér na Węgrzech. Ukończył ją pół roku później, w stopniu bombardiera. Po przejściu innego kursu na poligonie w Hajmáskér, 30 października 1918 r. awansował do stopnia kaprala.

Z chwilą upadku Austro-Węgier powrócił do Polski z Węgier. 9 listopada 1918 r. (dwa dni przed ogłoszeniem przez Polskę niepodległości w dniu zakończenia I wojny światowej) wstąpił jako ochotnik do tworzącego się Wojska Polskiego i uczestniczył w walkach o odbicie Przemyśla z rąk Ukraińców. Miał wówczas stopień kaprala podchorążego.

Miesiąc później trafił do 4 baterii 1 Pułku Artylerii Ciężkiej (1 PAC Leg.) w Krakowie i wziął udział w wojnie polsko-ukraińskiej (1918-1919) w rejonie Lwowa, wykonując zadania zwiadowcze. Na froncie pozostał do 18 sierpnia 1919 r.

Wkrótce po wojnie z Ukraińcami, Polska musiała walczyć przeciwko bolszewikom, którzy starali się zaprowadzić w Europie komunizm. W wojnie polsko-bolszewickiej Kropiński ponownie wykonywał zadania zwiadowcze dla 1 Pułku Artylerii Ciężkiej Legionów oraz dla armii gen. Bułak-Bałachowicza. Uczestniczył w walkach toczonych od Łotwy na północy aż do Kijowa na południu, a także w bitwie warszawskiej.

30 marca 1920 r. został przeniesiony do nowo sformowanej 16 Brygady Artylerii w Grudziądzu i uczestniczył w wyprawie kijowskiej, atakując Kijów od północy, przez Czarnobyl. Podczas trwania tej operacji został promowany na stopień podporucznika.

23 września 1920 r. został przeniesiony z powrotem do 1 PAC Leg. Po zawieszeniu broni jesienią 1920 r. został wysłany do Modlina na dwumiesięczny kurs celem zapoznania się z francuskim uzbrojeniem artyleryjskim.

1 marca 1921 r. został skierowany na kurs dla oficerów młodszych w Centrum Wyszkolenia Artylerii nr 2 w Toruniu, który ukończył dwa miesiące później. Powrócił do 1 baterii 1 PAC Leg. na stanowisko starszego oficera. Latem 1921 r. był dowódcą 1 baterii 1 PAC Leg. Stamtąd został przeniesiony do 3 PAC w Warszawie na stanowisko starszego oficera, na którym służył przez sześć miesięcy. Wiosną kolejnego roku pułk przeniesiono do Wilna, gdzie Kropiński otrzymał awans do stopnia porucznika ze starszeństwem 1 czerwca 1920 r. i gdzie powierzono mu dowództwo plutonu 1 baterii. Zajmował je przez rok, a następnie na trzy miesiące został adiutantem 1 Dywizjonu.

1 lipca 1923 r. dostał przydział do 3 Dywizjonu Artylerii Konnej w Wilnie, gdzie objął stanowisko oficera 1 baterii. Począwszy od 19 marca 1924 r. przez kolejne dwa lata był adiutantem, dowódcą kadry baterii zapasowej oraz oficerem ewidencji personalnej.

Na własną prośbę, 12 kwietnia 1926 r., został skierowany na kurs pilotażu w 3 Pułku Lotniczym w Poznaniu. Po jego pomyślnym przejściu, po siedmiu miesiącach został przydzielony do 31 Eskadry Liniowej w 3 Pułku Lotniczym, gdzie służył jako młodszy oficer. Zgodnie z ówczesną praktyką musiał odczekać rok, nim 11 czerwca 1927 r. został formalnie przeniesiony z korpusu oficerów artylerii do korpusu oficerów aeronautyki.

10 listopada 1930 r. został odkomenderowany, na siedem tygodni, do 32 Eskadry Liniowej, gdzie m.in. był p.o. dowódcy eskadry. Następnie powrócił do 31 Eskadry Liniowej, gdzie także służył jako dowódca. Przez dwa tygodnie latem 1931 r. był oblatywaczem w 34 Eskadrze Liniowej 3 Pułku Lotniczego, po czym po raz kolejny powrócił do 31 Eskadry Liniowej, na stanowisko jej dowódcy.

3 grudnia 1931 r. został przeniesiony do 35 Eskadry Liniowej 3 Pułku Lotniczego na stanowisko oficera taktycznego (tj. oficera wywiadu). 1 stycznia 1932 r. został awansowany na stopień kapitana. Dodatkowo, z ramienia organizacji Przysposobienienie Wojskowe i Wychowanie Fizyczne był członkiem Aeroklubu Łódzkiego. 1 kwietnia tego roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy szkoły pilotażu w Lublinku koło Łodzi. Szkoła powstała z inicjatywy 3 Pułku Lotniczego dla kandydatów z Przysposobienia Wojskowego Lotniczego (PWL). Od końca maja dowodził obozem szkolnym w Łodzi podczas trzymiesięcznego kursu. 1 sierpnia 1932 r. został komendantem siostrzanego ośrodka PWL w Poznaniu.

Począwszy od kwietnia 1932 r. był szefem instruktorów oraz oficerem łącznikowym w Aeroklubie Poznańskim, gdzie służył przypuszczalnie do 1936 r. W maju 1932 r. pomagał w kursie strażackim dla oficerów pożarnictwa powiatu łódzkiego, zorganizowanym w Rzgowie. W następnym roku był wykładowcą w Poznaniu na podobnym kursie.

Do połowy kwietnia 1933 r. był członkiem zespołu reprezentującego Polskę na międzynarodowych zawodach samolotów turystycznych w Sofii w Bułgarii. Oprócz Kropińskiego, ekipa składała się z: mjr. Andrzeja Chramca, kpt. Tadeusza Halewskiego, kpt. Józefa Lewoniewskiego oraz por. Józefa Orłowskiego. Podczas imprezy Kropiński pilotował PZL-19 (SP-AHH), jeden z zaledwie trzech wyprodukowanych w historii. Zawody dla rywalizujących polskich i bułgarskich pilotów odbyły się na lotnisku Bożuriszte, 18 km od Sofii. Śmiałe pokazy akrobacji lotniczej miały miejsce w poniedziałek 20 kwietnia, a oglądało je 50 tysięcy widzów.

Także w 1933 r., w dniach 24 i 25 maja, Kropiński uczestniczył w międzynarodowych pokazach lotniczych, zdobywając pierwsze miejsce (na 15 uczestników) za sterami PZL-19 (SP-AHH lub SP-AHK) w locie na orientację. Za zwycięski lot otrzymał nagrodę w wysokości 300 złotych oraz "Puchar Czechosłowacji", ofiarowany przez Hugo Táborský'ego, wiceprezesa Aeroklubu Morawsko-Śląskiego w Brnie.

Na początku czerwca 1933 r. rywalizował w zawodach lotniczych w Poznaniu. Pierwszego dnia, gdy leciał PZL-19 w wyścigu na orientację, zawiodła pompa oleju i musiał lądować przymusowo. Po szybkiej naprawie, następnego dnia wygrał ten rajd na PZL-19.

W 1933 r. był członkiem sześcioosobowej komisji przygotowującej zasady i regulaminy sportowe dla Zarządu Głównego Aeroklubu Rzeczypospolitej Polskiej.

W pierwszym tygodniu lipca 1934 r. był przewodniczącym trzydniowych zawodów na Ławicy z udziałem 260 modeli samolotów, w których uczestniczyła w większości młodzież szkolna z całej Polski.

W połowie lipca był przewodniczącym Komisji Sportów podczas pierwszych pokazów lotniczych w Inowrocławiu-Zdroju. W tej roli pomagał w stworzeniu programu pokazów oraz przepisów dla Aeroklubu Kujawskiego. Pokazy odwiedziło przeszło 20 tysięcy osób.

W kwietniu 1934 r. uczestniczył w kursie dla instruktorów pilotażu w Lotniczej Szkole Strzelania i Bombardowania w Grudziądzu. W tej szkole w połowie sierpnia tego samego roku rozpoczął dwumiesięczny wyższy kurs pilotażu. Później, w październiku, powrócił do 3 Pułku Lotniczego w Poznaniu na stanowisko komendanta PWL. 1 listopada 1934 r. otrzymał odznakę pilota I klasy.

19 kwietnia 1935 r. został wyznaczony na stanowisko dowódcy 32 Eskadry Liniowej 3 Pułku Lotniczego w Poznaniu.

W połowie września 1935 r. Kropiński oraz kpt. Edward Suszyński, reprezentując Aeroklub Poznański, pilotowali samoloty RWD-5 (SP-ALR oraz SP-ALS) podczas pokazów lotniczych zorganizowanych przy okazji zawodów o Puchar Gordona-Benetta w Warszawie. Kropiński zajął 5. miejsce spośród 17 w konkursie na punktualność lądowania. Nazajutrz wystartowali do Rajdu Bałkańskiego. Trasa wiodła przez: Lwów - Czerniowce - Bukareszt - Sofię - Saloniki - Larissę - Ateny - Saloniki - Belgrad - Wiedeń - Poznań. Ostatni odcinek rajdu z Wiednia do Poznania został pokonany 27 września po czterogodzinnym, bezpośrednim przelocie (500 km w linii prostej).

6 czerwca 1936 r. Kropiński wystartował z cywilnego lotniska Ławica za sterami RWD-13 (SP-ATA) na rajd samolotowy z Poznania do Hiszpanii, z kpt. Zygmuntem Zbrodzkim w charakterze obserwatora oraz lekarzem dr. Zbigniewem Kajkowskim jako pasażerem. Wszyscy byli członkami Aeroklubu Poznańskiego. Tego popołudnia wylądowali w Berlinie. Zła pogoda nad Bawarią doprowadziła do kilkudniowej przerwy w podróży, jednak ostatecznie po dwóch tygodniach, przez Szwajcarię i Francję, dotarli do Barcelony. 22 lipca wyruszyli w drogę powrotną, lądując w Poznaniu pięć dni później.

3 listopada 1936 r. Kropiński został odkomenderowany do Wyższej Szkoły Lotniczej w Warszawie. Ukończył ją rok później, i został przydzielony do 3 Grupy Lotniczej w Krakowie (dowodzonej przez płk. pil. Władysława Kalkusa), gdzie służył jako II oficer sztabu.

18 grudnia 1937 r. został przeniesiony do 2 Pułku Lotniczego w Krakowie na stanowisko dowódcy II Dywizjonu Towarzyszącego.

W pierwszej połowie lat 30. XX wieku Kropiński nauczył się jeździć na nartach, z czasem zostając instruktorem narciarstwa w polskim lotnictwie wojskowym. Pomiędzy 4 a 18 marca 1934 r. Kropiński przebywał na kursie narciarskim w Worochcie. Rok później, od 2 do 16 stycznia 1935 r., uczestniczył w kursie w Dolinie Pięciu Stawów koło Zakopanego, a od 17 stycznia do 17 lutego tego roku, w kursie w Bukowinie (obecnie Bukowina Tatrzańska), gdzie był już instruktorem. Dzięki talentowi do sportów, zdolnościom nauczania, a także osiągniętym wynikom, ponownie został wyznaczony na instruktora na następne kursy w Zakopanem (3-27 lutego 1936 r.) i na Hali Gąsienicowej (14-29 marca 1936 r.). 18 stycznia 1938 r. został skierowany na tygodniowy kurs unifikacyjno-eliminacyjny instruktorów w Dolinie Chochołowskiej koło Zakopanego. Swoje szkolenie zakończył dwoma kursami narciarskimi w Zakopanem trwającymi od 7 do 17 lutego oraz od 23 lutego do 10 marca 1938 r. W Zakopanem uczył wybrany personel lotnictwa wojskowego jazdy na nartach.

19 marca 1938 r. został awansowany do stopinia majora. Pół roku później został wyznaczony na dowódcę Dywizjonu Szkolnego 2 Pułku Lotniczego w Krakowie.

W październiku 1938 r., podczas zajmowania Zaolzia, został przydzielony do sztabu płk. pil. Władysława Kalkusa, dowódcy lotnictwa Samodzielnej Grupy Operacyjnej "Śląsk" w charakterze oficera ds. zleceń i zaopatrzenia.

W marcu 1939 r. Kropiński został tymczasowo odkomenderowany z powrotem do sztabu 3 Grupy Lotniczej, do pracy związanej z wyszukiwaniem dogodnych miejsc na lotniska polowe itp. W czerwcu 1939 r. powrócił do Dywizjonu Szkolnego w 2 Pułku Lotniczym.

Nie jest znany jego przydział mobilizacyjny w sierpniu 1939 r. Wiadomo natomiast, że 12 września przekroczył granicę polsko-rumuńską na przejściu Kuty-Wyżnica (Vijniţa). Przypuszczalnie należał do grupy oficerów lotnictwa wojskowego negocjujących z władzami rumuńskimi warunki tranzytu zaopatrzenia wojennego dla Polski, wysyłanego drogą morską z Francji i Wielkiej Brytanii. Przedostał się z Rumunii do Francji i nie później niż 2 listopada 1939 r. dotarł do Paryża. W listopadzie pracował nad organizacją wyjazdów polskich lotników do Anglii.

Został komendantem pierwszego transportu polskich lotników wysłanych z Francji na Wyspy Brytyjskie. Grupa ta 6 grudnia 1939 r. wyjechała z Paryża do portu w Cherbourgu, a nazajutrz dotarła do Wielkiej Brytanii. Następnego dnia grupa trafiła do bazy RAF Eastchurch.

Kropiński otrzymał stopień funkcyjny Acting Wing Commandera. Jego numer służbowy 76600 był pierwszym z puli numerów przyznawanych polskim oficerom służącym w ochotniczej rezerwie lotnictwa brytyjskiego - Royal Air Force Volunteer Reserve. Zgodnie z adnotacją załączoną do jego osobistej książki lotów, w chwili przybycia miał wylatane 1500 godzin na samolotach jednosilnikowych oraz 30 godzin na dwusilnikowcach, a także dobrze znał język angielski.

W bazie RAF Eastchurch został wyznaczony na stanowisko dowódcy I Dywizjonu, a następnie - po reorganizacji z 25 stycznia 1940 r. - II Dywizjonu. W marcu został skierowany na tydzień do bazy RAF Watton w celu zapoznania się z funkcjonowaniem bombowej bazy lotniczej. Wobec faktu, że był przewidziany na stanowisko dowódcy 1 eskadry polskiego 1 Dywizjonu Bombowego, został wysłany na kursy pilotażu na brytyjskim sprzęcie do szkoły pilotażu początkowego 15 Elementary Flying Training School w bazie RAF Redhill oraz w jednostce wyszkolenia bojowego 18 Operational Training Unit (18 OTU) w bazach RAF Hucknall, Bramcote oraz Thurleigh. Jego wyszkolenie objęło 58 godzin wylatanych na samolotach Miles Magister, Fairey Battle, Avro Anson i Airspeed Oxford oraz 187 godzin za sterami bombowców Vickers Wellington III i IV.

Podczas szkolenia w 18 OTU, trwającego do 18 czerwca 1942 r., piastował także kolejno stanowiska: dowódcy Dywizjonu Szkolnego, komendanta polskiego personelu oraz dowódcy eskadr "C", "D" oraz "A".

18 czerwca 1942 r. Kropiński został przydzielony do 300 Dywizjonu Bombowego "Ziemi Mazowieckiej", w bazie RAF Ingham, w charakterze pilota. Swoje pierwsze zadanie wykonał tydzień później, w nocy z 25 na 26 czerwca 1942 r. Między 2 a 7 sierpnia przebywał na kursie podejścia do lądowania bez widoczności w bazie RAF Mildenhall w hrabstwie Suffolk. 1 września tego roku został awansowany do brytyjskiego stałego stopnia Squadron Leadera.

7 września 1942 r. został przeniesiony do bazy RAF Hemswell, gdzie objął stanowisko oficera wywiadu. Służył w tym charakterze do 31 października 1942 r. Z uwagi na bliskość Hemswell i Ingham (6,5 km), w tym okresie uczestniczył także w lotach bojowych z Ingham.

1 listopada 1942 r., otrzymując stopień funkcyjny Acting Wing Commandera, objął dowództwo 300 Dywizjonu Bombowego i na stanowisku tym pozostał do 3 maja 1943 r. Podczas służby w tej jednostce, pilotując Wellingtony III i IV, wykonał 22 nocne zadania bojowe. Były to bombardowania: Bremy (25/26 czerwca oraz 2/3 lipca 1942 r.), Wilhelmshaven (8/9 lipca 1942 r.), Duisburga (13/14, 21/22 i 25/26 lipca 1942 r.), Hamburga (26/27 lipca oraz 9/10 listopada 1942 r.), Saarbrücken (29/30 lipca oraz 28/29 sierpnia 1942 r.), Düsseldorfu (31 lipca/1 sierpnia 1942 r.), Osnabrück (9/10 sierpnia 1942 r.), Frankfurtu nad Menem (24/25 sierpnia 1942 r.), Kassel (27/28 sierpnia 1942 r.), Krefeld (2/3 października 1942 r.), Lorient (13/14 lutego 1943 r.), a także minowania wód wokół niemieckich baz morskich w Europie Zachodniej (loty o kryptonimie "Gardening"): koło St Nazaire we Francji (5/6 lipca 1942 r.), koło Wysp Zachodniofryzyjskich w Holandii (7/8 lipca 1942 r.), koło Langeoog z Wysp Wschodniofryzyjskich w Niemczech (15/16 września 1942 r.), Wysp Fryzyjskich i następnie Wysp Wschodniofryzyjskich (24/25 września oraz 11/12 października 1942 r.) oraz cieśniny Mały Bełt w Danii (12/13 października 1942 r.).

1 marca 1943 r. otrzymał awans na stopień pułkownika. Po przekazaniu 4 maja 1943 r. stanowiska dowódcy dywizjonu mjr. pil. Marianowi Kucharskiemu, Kropiński został przydzielony do Inspektoratu Sił Powietrznych w Londynie. Tam 17 maja 1943 r. objął stanowisko kierownika Wydziału Wywiadu Obronnego.

22 sierpnia 1943 r. został przeniesiony do bazy RAF Ingham (gdzie stacjonowały polskie Dywizjony Bombowe 300 i 305) na stanowisko polskiego komendanta bazy, otrzymując stopień funkcyjny Acting Group Captaina. Służył w nim przez kolejne dwa lata, z pominięciem siedmiotygodniowego okresu w połowie 1944 r. 1 września 1943 r. otrzymał stopień stały Wing Commandera.

1 marca 1944 r. 300 Dywizjon przebazowano do bazy RAF Faldingworth, a Kropiński został wyznaczony na polskiego komendanta bazy i służył na tym stanowisku do 18 czerwca 1944 r. Następnie powrócił do Dowództwa Sił Powietrznych.

8 sierpnia 1944 r. został przydzielony jako oficer łącznikowy (w brytyjskim stopniu Acting Group Captain) do Polskiej Misji Wojskowej przy Sztabie Generalnym Najwyższego Dowództwa Alianckich Sił Ekspedycyjnych (Supreme Headquarters, Allied Expeditionary Force; SHAEF). Do Dowództwa w Paryżu przybył 6 września 1944 r., służąc tam przez blisko rok we Francji i Niemczech, aż do 13 sierpnia 1945 r. W końcowym okresie był przydzielony do Wydziału Osób Przesiedlonych (Displaced Persons Branch) w Oddziale G-5 (G-5 Division) SHAEF.

Po powrocie do Londynu stracił prawo do funkcyjnego stopnia Acting Group Captaina i został przydzielony do Ośrodka Zapasowego Lotnictwa jako oficer nadliczbowy.

6 grudnia 1946 r. wstąpił do jednostki demobilizacyjnej 3 Polish Resettlement Unit w bazie Dunholme Lodge. Oficerem Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia był do 12 kwietnia 1948 r., choć zaprzestał służby 15 marca 1948 r., gdy wraz z rodziną przygotował się do emigracji do Kanady. Zdemobilizował się w polskim stopniu podpułkownika i brytyjskim Wing Commandera (wcześniej miał czasowo stopień funkcyjny Acting Group Captaina).

Nie chcąc wracać do kontrolowanej przez komunistów Polski, Kropiński z rodziną (żoną i trzema synami) wyemigrował do Kanady w 1948 r. Rodzina nabyła dużą farmę na wyspie Salt Spring Island w prowincji Kolumbia Brytyjska. Praca na roli była wymagająca fizycznie, szczególnie dla 48-letniego wówczas Kropińskiego. Stanowiło to także wyzwanie z uwagi na dodatkowe koszty związane z uprawą na wyspie oraz ogólnie niskimi cenami produktów rolnych na rynku. Ostatecznie, dzięki ciężkiej pracy i jego umiejętności zarządzania finansami, gospodarstwo odniosło sukces.

W połowie lat 50. XX wieku rodzina sprzedała farmę, przeprowadziła się do Kamloops i nabyła 45-pokojowy hotel, mieszczący na dole także biura i sklepy. Kropiński ostatecznie przeszedł na emeryturę w Vernon. Wobec nasilających się przed 80. rokiem życia problemów zdrowotnych przeprowadził się do Vancouver, gdzie miał zapewnioną lepszą opiekę.

Podpułkownik Adam Kropiński zmarł 2 marca 1982 r. w Vancouver i został pochowany na cmentarzu Mountain View, w kwaterze weteranów wojennych.

W 1932 r. poślubił Krystynę z domu Tomaszewską. Po rozwodzie, w Wielkiej Brytanii, wziął ślub z Dianą z domu Ware - Angielką i oficerem WAAF. Mieli trzech synów: Andrew, Christophera i George'a. Po zakończeniu tego małżeństwa rozwodem, w 1969 r. ożenił się z Ireną Pasławską z domu Maciejewicz.

W latach 1918-1939 został odznaczony: dwukrotnie Krzyżem Walecznych i Złotym Krzyżem Zasługi. Otrzymał także medale pamiątkowe: Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, Srebrny Medal za Długoletnią Służbę, Brązowy Medal za Długoletnią Służbę, Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921, Gwiazdę Przemyśla, Krzyż Waleczności byłej Ochotniczej Sprzymierzonej Armii gen. Bułak-Bałachowicza, Odznakę Pamiątkową Obrońcom Kresów Wschodnich, a także łotewskim Latvijas Republikas atbrīvošanas cīņu 10 gadu jubilejas piemiņas medaļa (Medalem Pamiątkowym X Rocznicy Walk o Wyzwolenie Republiki Łotewskiej) oraz łotewską odznaką pilota wojskowego.

Za II wojnę światową został odznaczony: Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari (nr 9680), trzykrotnie Krzyżem Walecznych, trzykrotnie Medalem Lotniczym oraz Polowym Znakiem Pilota (nr 1220), a także brytyjskim Distinguished Flying Cross oraz dwukrotnie pochwałą Mention in Despatches. Otrzymał także medale pamiątkowe brytyjskie (1939-1945 Star z okuciem Bomber Command, Air Crew Europe Star z okuciem France and Germany, Defence Medal oraz War Medal 1939-1945) oraz francuskie (Croix du combattant volontaire de la guerre de 1939-1945).

Chris Kropinski
(tłumaczenie Wojciech Zmyślony)