Władysław Kiedrzyński
Władysław Kiedrzyński urodził się 23 maja 1914 r. w Górce Pabianickiej, na terenie późniejszego powiatu pabianickiego. Jego rodzicami byli Wawrzyniec (z zawodu tkacz) i Marianna z domu Błoch. Miał troje rodzeństwa: brata Leona i siostry Stanisławę i Helenę. W Pabianicach w 1928 r. ukończył siedmioklasową Szkołę Powszechną nr 5, a w 1931 r. Szkołę Techniczno-Przemysłową. Swoje dorosłe życie postanowił związać z mundurem i we wrześniu 1931 r. wstąpił do Szkoły Podoficerów Lotnictwa dla Małoletnich w Bydgoszczy. Szkolony był w grupie mechaników i formalnie w takiej specjalności, w stopniu starszego szeregowca, ukończył szkołę, jednak podczas nauki zapoznał się z podstawami latania. Najpierw przeszedł w Wojskowym Ośrodku Szybowcowym w Ustianowej (od 3 do 31 lipca 1933 r., w trakcie przerwy wakacyjnej) szkolenie szybowcowe, a następnie od 4 września 1933 r. kurs pilotażu podstawowego w Lotniczej Szkole Strzelania i Bombardowania w Grudziądzu. W maju 1934 r. ukończył SPLdM. W okresie od 21 maja do 19 września 1934 r. przeszedł dalsze szkolenie pilotażowe w Eskadrze Ćwiczebnej nr 2 (zwanej też Eskadrą Szkolną Detaszowaną) Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa w Radomiu-Sadkowie. Latał tam na Bartlach BM-4, Potezach XV oraz Hanriotach H-19.
Po ukończeniu kursu, we wrześniu 1934 r. został przydzielony do 55 Eskadry Liniowej w 5 Pułku Lotniczym w Lidzie. Latał w niej jako pilot samolotów Potez XXV, od 21 grudnia 1934 r. w randze kaprala. W okresie od 15 czerwca do 30 września 1935 r. ukończył w Lotniczej Szkole Strzelania i Bombardowania w Grudziądzu kurs myśliwski. Następnie został przeniesiony do 1 Pułku Lotniczego w Warszawie, gdzie służył w 114 Eskadrze Myśliwskiej, będącej częścią IV/1 Dywizjonu Myśliwskiego. Był początkowo pilotem myśliwców PZL P.7, a następnie PZL P.11a i PZL P.11c. Wraz z eskadrą odszedł 30 sierpnia 1939 r. na wojnę, przenosząc się z macierzystego Okęcia na polowe lotnisko w Poniatowie pod Warszawą.
We wrześniu 1939 r. 114 Eskadra stanowiła część Brygady Pościgowej i jej rolą była obrona Warszawy. W pierwszych dniach wojny Kiedrzyński co najmniej kilka razy brał udział w walkach przeciwko niemieckim wyprawom bombowym. Już pierwszego dnia wojny wraz z ppor. Włodzimierzem Miksą celnie ostrzelał Messerschmitta 109, który po ataku wszedł w nurkowanie, a następnie zniknął (to domniemane zestrzelenie nie zostało oficjalnie zaliczone). 6 września uczestniczył w wymiataniu przeprowadzonym przez IV/1 Dywizjon i 112 Eskadrę Myśliwską na północ od Łodzi. W jego trakcie doszło do walki z formacją Heinkli 111, następnie Dornierów 17, a wreszcie z Junkersami 87. W wyniku walki przyznano zestrzelenie pewne „Stukasa” piątce pilotów: Kiedrzyńskiemu oraz kpt. Adamowi Kowalczykowi, por. Wieńczysławowi Barańskiemu, ppor. Janowi Borowskiemu i st. szer. Mieczysławowi Adamkowi.
Nazajutrz Brygadę Pościgową przeniesiono na lotnisko polowe w rejonie Lublina. 8 września na konto Kiedrzyńskiego zaliczono kolejne wspólne pewne zestrzelenie, gdy wraz z ppor. Włodzimierzem Miksą i ppor. Tadeuszem Szumowskim zaatakować miał Henschla 126. W drugiej dekadzie września Kiedrzyński uczestniczył w kolejnych przebazowaniach dywizjonu na Wołyń. Po ataku Związku Sowieckiego na Polskę, 17 września 1939 r., na rozkaz przełożonych odleciał z lotniska Petlikowce do Czerniowców w Rumunii. Pilotował samolot PZL P.11a (7.34). We wrześniu 1939 r. wykonał łącznie 20 lotów bojowych (w tym cztery rozpoznania) i stoczył 15 walk powietrznych. Jego samolot dwukrotnie został uszkodzony.
Szczegóły jego drogi do Francji nie są znane. Wiadomo, że od stycznia 1940 r. przebywał w Centrum Wyszkolenia Lotnictwa w Lyonie, gdzie wiosną 1940 r., w ramach Dywizjonu Szkolnego, zapoznał się z pilotażem francuskich samolotów. 5 maja 1940 r., pilotując wraz z ppor. Tadeuszem Szumowskim samolot Caudron C-635 Simoun, podczas lądowania miał niegroźny wypadek. Wyłamaniu uległy golenie podwozia, a uszkodzeniu śmigło, jednak załodze nic się nie stało. Niedługo potem, 2 czerwca 1940 r. został włączony w skład patrolu myśliwskiego typu DAT (Défence Aérienne du Territoire - terytorialnej obrony powietrznej) kpt. Adama Kowalczyka. 7 czerwca liczący łącznie sześciu pilotów oddział przybył na lotnisko La Jarne koło La Rochelle. Tam został wyposażony w cztery zdezelowane Blochy MB-151 i MB-152 i otrzymał zadanie obrony położonych w pobliżu szkół lotnictwa francuskiego. Kiedrzyński pełnił całodzienne dyżury bojowe, startując przeciwko pojawiającym się jedynie sporadycznie samolotom Luftwaffe (do walk nie doszło). Po upadku Francji, 19 czerwca ewakuował się z portu La Rochelle na pokładzie statku „Alderpool” do Plymouth w Wielkiej Brytanii, dokąd dotarł 22 czerwca.
Po przeszło pół roku oczekiwania w Bazie Sił Powietrznych w Blackpool został skierowany 1 marca 1941 r. na kurs wznawiający pilotażu do szkoły Central Flying School w Upavon. Następnie 24 marca 1941 r. dostał przydział do nowo sformowanego 316 Dywizjonu Myśliwskiego „Warszawskiego”, stacjonującego w Pembrey w Walii i wyposażonego początkowo w Hurricane'y I. Po dalszym okresie szkolenia rozpoczął służbę w powietrzu, obejmującą wówczas głównie patrole nad konwojami. Podczas wykonywania tego rodzaju zadania, 20 maja 1941 r. o godz. 19:55, w pilotowanym przez niego Hurricanie I SZ-M (V6873) zapalił się silnik. On sam wyskoczył ze spadochronem i wpadł do morza ok. 80 metrów od brzegu. O własnych siłach zdołał dopłynąć do stóp nadmorskiego klifu. Z wody wyciągnął go miejscowy gospodarz Bertie Griffiths, świadek katastrofy samolotu. Z uwagi na lekkie poparzenia oraz ogólny szok Kiedrzyński trafił do szpitala.
Do swojej jednostki powrócił 20 czerwca 1941 r. 316 Dywizjon tymczasem przezbroił się na Hurricane'y II i przeniósł się na lotnisko Colerne, a jakiś czas później do Church Stanton w południowej Anglii. W październiku 1941 r. ponownie zmienił wyposażenie bojowe, otrzymując najnowocześniejsze ówcześnie brytyjskie myśliwce, Spitfire'y V. W grudniu 1941 r. jednostkę przeniesiono do bazy RAF Northolt pod Londynem, skąd Kiedrzyński po raz pierwszy regularnie latał nie w obronie Wielkiej Brytanii, lecz na zadania ofensywne nad okupowaną Europę. Od kwietnia do lipca 1942 r. stacjonował w bazie RAF Heston koło Londynu. W tym okresie zaliczono mu dwukrotnie uszkodzenie Focke-Wulfa 190 (29 kwietnia 1942 r. podczas „Circusa 145” w rejonie Hardelot oraz 3 maja 1942 r. podczas operacji „Rodeo 13” w rejonie Boulogne) oraz zestrzelenie pewne innej „Foki” (5 maja 1942 r. podczas „Rodeo 19”, nad Hardelot). Niedługo potem, z dniem 1 czerwca 1942 r., otrzymał promocję oficerską. Następnie aż do marca 1943 r. przebywał na odpoczynku bojowym z 316 Dywizjonem w bazie RAF Hutton Cranswick w północno-wschodniej Anglii. Po powrocie na południe, do Northolt, jego jednostkę przezbrojono na nowoczesne Spitfire'y IX. Już 12 marca, podczas pierwszego lotu bojowego nad Francję o kryptonimie „Ramrod 43”, Kiedrzyńskiemu zaliczono zestrzelenie pewne Focke-Wulfa 190, które zamknęło jego konto zwycięstw powietrznych w II wojnie światowej.
21 września 1943 r. został przydzielony jako kontroler do naziemnego stanowiska naprowadzania (operations room) w bazie RAF Northolt. 12 stycznia 1944 r. został przeniesiony do jednostki wyszkolenia kontrolerów Controllers Training Unit w Stanmore. Od 4 kwietnia 1944 r. służył jako kontroler sektora Tangmere. 27 października 1944 r. został przeniesiony do Dowództwa Sił Powietrznych w Londynie. Pracował jako referent w Wydziale Planowania, a po zakończeniu wojny - w Wydziale Demobilizacyjnym.
Po rozformowaniu Polskich Sił Powietrznych, w 1947 r. wstąpił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia. Był odznaczony trzykrotnie Krzyżem Walecznych, czterokrotnie Medalem Lotniczym, Odznaką Honorową za Rany i Kontuzje oraz Polowym Znakiem Pilota (nr 806). W Wielkiej Brytanii wykonał 28 lotów bojowych i 98 lotów operacyjnych. Służbę w polskim lotnictwie zakończył w polskim stopniu porucznika i brytyjskim Flight Lieutenanta (wcześniej miał czasowo stopień funkcyjny Acting Squadron Leadera).
Postanowił osiedlić się w Wielkiej Brytanii i pozostać w wojsku. 6 grudnia 1948 r. wstąpił do Royal Air Force w stopniu Flight Lieutenanta (otrzymał numer służbowy 500444). Był przydzielony do służby kancelaryjnej (Secretarial Branch). 16 marca 1950 r. otrzymał brytyjskie obywatelstwo. W latach 50. XX wieku zmienił nazwisko na Richard Neil Anderson. 23 maja 1963 r. przeszedł w stan spoczynku, wciąż w stopniu Flight Lieutenanta. W cywilu rozpoczął zaoczne studia z księgowości w Kingston w Londynie, po ukończeniu których pracował w firmach zajmujących się finansami. Na emeryturę przeszedł na początku 1983 r. Mieszkał w St John's Wood w Londynie, a następnie, od 1977 r. do końca życia, na wyspie Jersey.
Porucznik Władysław Kiedrzyński zmarł 18 sierpnia 1995 r. w wieku 81 lat. Został spopielony w krematorium w Jersey. Od 1962 r. był żonaty z Betty Le Brocq. Miał córkę Laurę.
Data |
Samolot |
Jednostka |
Zniszczony na pewno |
Zniszczony prawdo- podobnie |
Uszkodzony |
06.09.1939 | P.11 | 114 Eskadra | 1/5 x Ju 87 | ||
08.09.1939 | P.11 | 114 Eskadra | 1/3 x Hs 126 | ||
29.04.1942 | Spitfire VB, SZ-W (AB809) | 316 Dywizjon | Fw 190 | ||
03.05.1942 | Spitfire VB, SZ-W (AB809) | 316 Dywizjon | Fw 190 | ||
05.05.1942 | Spitfire VB, SZ-R (BL646) | 316 Dywizjon | Fw 190 | ||
12.03.1943 | Spitfire F.IX, SZ-F (BS457) | 316 Dywizjon | Fw 190 | ||
Razem |
2 i 8/15 |
0 |
2 |
Wojciech Zmyślony