Włodzimierz Karwowski

Włodzimierz Eugeniusz Karwowski przyszedł na świat jako Włodzimierz Eugeniusz Chłopek 13 września 1912 r. w Kielcach (rodzice Mikołaj i Aniela z domu Chodnikiewicz). W mieście tym ukończył szkołę powszechną oraz Państwowe Gimnazjum Męskie im. Stefana Żeromskiego. Po uzyskanej w 1934 r. maturze przeszedł kurs unitarny w Szkole Podchorążych Piechoty w Różanie, a następnie wstąpił do Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie. Ukończył ją 15 października 1937 r. jako podporucznik.

Wobec zbliżającego się końca nauki w Dęblinie przełożeni uznali nazwisko „Chłopek” za nieodpowiednie dla przyszłego oficera Lotnictwa Wojskowego i wymogli na podchorążym zmianę personaliów. Była to dość powszechna ówcześnie praktyka. Przyszły lotnik z dniem 23 września 1936 r. przyjął nazwisko „Karwowski”.

Po promocji oficerskiej Karwowski został przydzielony do 133 Eskadry Myśliwskiej w 3 Pułku Lotniczym w Poznaniu. Służył tam bardzo krótki okres czasu, gdyż po jej rozformowaniu, w listopadzie 1937 r. przeniesiony został do Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie na stanowisko instruktora.

Tam też zastał go wybuch wojny. Nie brał udziału w walkach, lecz ewakuował się do Rumunii. 17 września 1939 r. przekroczył granicę i został zamknięty przez Rumunów w obozie internowania w Tulczy (Tulcea). Uciekł stamtąd i przedostał się do Bukaresztu. Po otrzymaniu pomocy od polskich władz wojskowych, wyjechał dalej do Belgradu w Jugosławii i Aten w Grecji. Z Pireusu odpłynął statkiem „Oksywie” do Marsylii, dokąd dotarł 27 października 1939 r. Został skierowany do stacji zbornej w Lyonie, przeformowanej w grudniu 1940 r. w Centrum Wyszkolenia Lotnictwa.

7 stycznia 1940 r. w grupie pilotów pod dowództwem kpt. Stefana Łaszkiewicza został wysłany do Montpellier na przeszkolenie na MS-406. Po jego zakończeniu wrócił do Bron, a 27 marca 1940 r., po oficjalnej ceremonii z udziałem gen. Sikorskiego, odleciał do Anglure-Vornarce. W składzie polskiego klucza pod dowództwem kpt. Jana Pentza włączony został do francuskiego II/6 Dywizjonu Myśliwskiego (Groupe de Chasse II/6). Do chwili ataku Niemców na Francję klucz latał głównie na bezowocne patrole, dopiero po 10 maja 1940 r. nastąpiła intensyfikacja jego działań. 13 maja Karwowski wraz z francuskim pilotem ppor. Rissem zaatakował formację He 111 - tzw. komisja Bajana zaliczyła ten samolot jako zestrzelony na pewno i Polakowi przyznano 1/2 zwycięstwa. Kolejnego wrogiego bombowca (a był to Dornier Do 17) Karwowski zniszczył wspólnie z innym Francuzem 9 czerwca 1940 r.

24 czerwca po południu w Port-Vendres wsiadł na pokład statku „Apapa” - 26 czerwca był już w Gibraltarze, a 7 lipca w Anglii. Po krótkim pobycie w obozie pod Glasgow dotarł do Blackpool. 23 lipca przybył do Leconfield z przydziałem do formującego się tam 302 Dywizjonu „Poznańskiego”. Po wkroczeniu do walk wielokrotnie brał udział w walkach z niemieckimi nalotami. 15 września 1940 r. podczas wymiany ognia w walce z nalotem Luftwaffe sam został wielokrotnie trafiony i na uszkodzonej maszynie szczęśliwie wylądował na własnym lotnisku. 18 września zestrzelił na pewno jednego Ju 88. 13 marca 1941 r. wspólnie z sierż. Eugeniuszem Nowakiewiczem uszkodził Ju 88. 23 listopada 1941 r. objął w 302 Dywizjonie funkcję dowódcy eskadry B.

27 stycznia 1942 r. odszedł na odpoczynek - w Central Gunnery School w Sutton Bridge odbył kurs dla instruktorów, po którym, z dniem 28 czerwca 1942 r., rozpoczął pracę w jednostce wyszkolenia bojowego 58 Operational Training Unit w Grangemouth. 1 grudnia 1942 r. powrócił do służby bojowej, obejmując dowodzenie eskadrą B w 316 Dywizjonie Myśliwskim „Warszawskim”. 15 marca 1943 r. został mianowany dowódcą 306 Dywizjonu Myśliwskiego „Toruńskiego” i na stanowisku tym pozostał do 1 stycznia 1944 r. Bezpośrednio potem objął stanowisko oficera strzelania powietrznego w 131 Skrzydle Myśliwskim, a 15 marca 1945 r. przydzielony został do 12 Grupy Myśliwskiej RAF (12 Group) w charakterze polskiego oficera łącznikowego. 30 stycznia 1945 r. powrócił do szkolnictwa lotniczego, jako szef pilotażu w 61 Operational Training Unit w Rednal. 6 lipca tegoż roku przeniesiony został do Central Gunnery School w Leconfield.

Włodzimierz Karwowski odznaczony był trzykrotnie Krzyżem Walecznych, czterokrotnie Medalem Lotniczym oraz Polowym Znakiem Pilota (nr 346). Na początku 1947 r. zwolnił się z lotnictwa w polskim stopniu majora i brytyjskim Flight Lieutenanta (wcześniej miał czasowy stopień Squadron Leadera). Wyemigrował do Nowej Zelandii, gdzie kupił i prowadził farmę.

Major pilot Włodzimierz Karwowski zmarł w Auckland 29 maja 1978 r. w wieku 65 lat. Spoczął na cmentarzu Purewa Cemetery w Auckland. Był żonaty z Brytyjką Pamelą z domu Cumberlege.

Wojciech Zmyślony