Mieczysław Zaborski

Mieczysław Zaborski 11 marca 1917 r. w miejscowości Leśniaki na terenie Rosji. Jako dziecko przeprowadził się z rodziną do Polski. W Ciepielowie ukończył szkołę powszechną, a następnie dwie klasy Szkoły Rzemieślniczej im. Michała Konarskiego w Warszawie. We wrześniu 1934 r. podjął pracę zawodową jako mechanik w Wytwórni Maszyn Precyzyjnych "Avia", pracując przy składaniu silników Wright (początkowo jako uczeń ślusarski, a następnie monter silnikowy). Pod koniec października 1938 r. został powołany do wojska i rozpoczął służbę w 1 Pułku Lotniczym w Warszawie. Po ukończeniu kursu rekruckiego i przeszkoleniu był pomocnikiem mechanika w stopniu szeregowca. W tym okresie ukończył także kurs szybowcowy.

We wrześniu 1939 r. został ewakuowany (prawdopodobnie z Bazą Lotniczą nr 1) na wschód, a po agresji na Polskę Związku Radzieckiego - do Rumunii. Na internowaniu w tym kraju spędził trzy miesiące, dopiero pod koniec 1939 r. udało mu się uciec i przedostać przez Jugosławię do Grecji, skąd drogą morską wyruszył do Marsylii. We Francji trafił początkowo do jednej ze stacji zbornych (Lyon lub Septfonds pod Paryżem), skąd w marcu 1940 r. skierowano go do zakładów ARAA w Limoges (Atelier de Reparatour de l'Armee de l'Air - Zakłady Remontowe Francuskich Sił Powietrznych). Jako specjalista od silników i przedwojenny mechanik wojskowy został wyznaczony do pracy przy montażu silników. Po upadku Francji w połowie czerwca 1940 r. Zaborski w dowodzonej przez kpt. Stanisława Łojasiewicza grupie Polaków zatrudnionych w Limoges ewakuował się na południe, a następnie 24 czerwca na statku "President dal Piaz" odpłynął do Oranu w Algierii. Stamtąd pociągiem dostał się do Casablanki, skąd w dużej grupie lotników wyruszył drogą morską przez Gibraltar do Wielkiej Brytanii. Dotarł tam 16 lipca 1940 r.

Zaborski został przydzielony początkowo do Blackpool. Po ukończeniu kursów naziemnych, przeszkalających go w pracy z brytyjskim sprzętem, 28 maja 1941 r. przydzielony został jako mechanik silnikowy do 300 Dywizjonu Bombowego "Ziemi Mazowieckiej" w Swinderby. Do jego obowiązków należała opieka nad silnikami Wellingtonów I, czyli dokonywanie przeglądów i w razie konieczności napraw. Później, wraz z wprowadzaniem do dywizjonu nowego sprzętu, zajmował się jednostkami napędowymi Wellingtonów IV, III, X, a także Lancasterów I i III. Z dywizjonem stacjonował w Hemswell, Ingham, a po przezbrojeniu na czterosilnikowce - w Faldingworth. 18 lutego 1943 r. został skierowany do polskiej Lotniczej Szkoły Technicznej w Halton na kurs podwyższający kwalifikacje mechanika silnikowego (fitter IIE). Do 300 Dywizjonu powrócił 30 czerwca 1943 r. i służył w nim aż do rozformowania jednostki

Służbę w Polskich Siłach Powietrznych Mieczysław Zaborski zakończył w polskim stopniu plutonowego i brytyjskim Leading Aircratfmana. Odznaczony został trzykrotnie Medalem Lotniczym oraz medalami pamiątkowymi. Postanowił powrócić do kraju i w czerwcu 1947 r. statkiem przypłynął do Polski. Osiedlił się w stolicy i do emerytury pracował na Politechnice Warszawskiej.

Plutonowy Mieczysław Zaborski zmarł 5 lipca 1989 r. w Warszawie, w wieku 72 lat. Pochowany został na stołecznym Cmentarzu Zachodnim.

Wojciech Zmyślony